من در آیینه . . .

من به بی سامانی باد را می مانم

من به سرگردانی ابر را می مانم

من به آراستگی خندیدم

من ژولیده به آراستگی خندیدم

سنگ طفلی ، اما

خواب نوشین كبوترها را در لانه می آشفت

قصه ی بی سر و سامانی من

باد با برگ درختان می گفت .

باد با من می گفت :" چه تهیدستی مرد "

ابر باور می كرد

من در آیینه رخ خود دیدم و به تو حق دادم

آه می بینم ، می بینم

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم.